Affiche van Anne de musical

In het midden van het schooljaar ben ik met mijn opa en oma naar Anne de musical geweest. Het was een erg leuke en bijzondere ervaring. Mijn grootouders zijn, net als ik, erg geïnteresseerd in de tweede wereldoorlog, dus deze musical trok onze aandacht en met het oog op een CKV verslag was dit een perfecte kans.

Het verhaal begint heel raar. Een vrouw zit in een restaurant in Parijs. Wat haar functie is en waarom zij in het stuk zat snapte ik pas achteraf, toen mijn opa het uitlegden. Een uitgever zou haar verhaal willen publiceren. Dit werd niet duidelijk aangegeven, maar het was vrij cruciaal voor het verhaal. Jammer.

 In het begin van het toneelstuk voelt het eigenlijk niet aan alsof de familie Frank in de oorlog leeft. De verjaardag van Anne wordt gevierd, waar ze haar eerste dagboek krijgt, mensen fietsen vrolijk over straat en eigenlijk is het niet anders dan Amsterdam nu, op enkele ontwikkelingen door de tijd heen na dan.

Het wordt niet meer veilig, dus de familie Frank duikt onder bij de familie Gies. Wat erg opviel en ook waarschijnlijk zo bedoeld is, is dat Anne door de jaren heen van een jong kindje die niet snapt waarom ze moeten verhuizen verandert naar een puber die ongesteld word en behoeftes krijgt voor jongens.

Ze wordt recalcitrant, ze doet onder andere keer een gordijn open wat absoluut niet mag. Ze wil leven als een puber, niet opgesloten zitten in een huis.

Anne's dagboek is haar uitlaatklep. Je merkte echt dat ze puberde doordat ze voor het eerst tegen een ouder persoon inging. Een andere man van rond de 60, tandarts van Pfeffer. die ook in het achterhuis zat wilde het bureau voor hem zelf hebben omdat hij vond dat hij nuttig werk deed en Anne onzin. Otto, de vader van Anne oordeelde dat ze allebei even veel tijd moesten krijgen.

Vaak genoeg heb ik foto’s gezien van Anne Frank, verhalen gehoord, dingen gelezen. Het tipt alleen niet aan deze musical. De acteur leek zo erg op Anne, dat ik het gevoel kreeg dat er echt Anne Frank voor me stond. Dat was apart. Wel leerde ik door dit toneelstuk veel, je krijgt een beter beeld Anne Frank en het verhaal. Hoe verschrikkelijk het moet zijn geweest om een hele lange tijd opgesloten te zitten en je je helemaal rot verveelde de hele dag. Daarbij komt nog dat je met een andere familie, van Pels, en nog een man op een kleine ruimte zit.

Het einde vond ik zo mooi en pakkend. Ze worden ontdekt in het achterhuis en meegenomen. Het wordt donker in de zaal en je denkt: was dit het? Nee, dat was het niet. Een spot gaat aan op de vader van Anne. Hij begint te vertellen. Hij vertelde niet meer uit zijn rol, maar in de tegenwoordige tijd als hemzelf (overigens nog wel in kostuum en look), dat de vader het als enige had overleefd. Dat zijn familieleden, de familie van Pels en meneer van Pfeffer waren omgekomen in Auschwitz.

Dan komt er een getal in beeld. Zes miljoen. Zes miljoen joden waren vermoord in de tweede wereldoorlog. Anne komt naar voren gelopen met haar dagboek in haar hand. Dit was de meest pakkende scene van allemaal, waar je eigenlijk sinds het begin naar toe gewerkt hebt. De climax waarvan je wist die komen zou.

 Natuurlijk komt het door het verhaal dat het een goede musical was. Toch miste ik iets voor mijn gevoel. Ik kwam niet lekker in de voorstelling en vond het toch vrij langdradig. Telkens in dat huis. Het was meer een mooie en educatieve voorstelling dan een spannende en iets voor de jeugd. Toch ben ik blij dat ik geweest ben.